Με την αναβολή της συζήτησης του άρθρου 16 στη Βουλή, που είχε προγραμματιστεί την προσεχή Τετάρτη, ο Καραμανλής μαζί με τον Παπανδρέου κήρυξαν πολιτικά έκπτωτη την στοιχειώδη μεταρρύθμιση και την υπουργό της, την Γιαννάκου. Το πολιτικό σύστημα, με την πρωτοβουλία του Παπανδρέου που πρότεινε την αναβολή και τον Καραμανλή που την αποδέχτηκε, δικαίωσε σε επίπεδο κορυφής την θέση του αντιδραστικού κινήματος ότι τάχα η υπουργός όχι μόνο δεν προώθησε τον «διάλογο» με τους εκπαιδευτικούς αλλά, αντίθετα, όξυνε τις αντιθέσεις. Το μόνο που προσθέτουν σαν θεσμικοί πολιτικοί παράγοντες αυτοί οι δύο είναι ότι η όξυνση που δημιούργησε δήθεν η υπουργός είναι τόσο μεγάλη ώστε να μην μπορεί να διεξαχθεί ούτε η θεσμική συζήτηση στη Βουλή για το άρθρο 16. Την καρατόμηση της Γιαννάκου θα την εμφανίζει βέβαια το αντιδραστικό κίνημα μετά και από αυτή την προβοκατόρικη αναβολή της συζήτησης σαν αποτέλεσμα του αγώνα και των κινητοποιήσεων και όχι των επιλογών του διακομματικού συντονιστικού των πολιτικών ηγεσιών! Γι’ αυτό και τα ΜΜΕ που έχουν επιστρατευθεί αυτή την περίοδο στην υποστήριξη του καθεστώτος έχουν παρακάμψει το θέμα αφήνοντάς το προκλητικά ασχολίαστο πολιτικά.
Στην πραγματικότητα ο Καραμανλής και ο Παπανδρέου που έκανε την πρόταση για την αναβολή, χρησιμοποιούν σαν πρόσχημα την βία που θα ξεσπούσε δήθεν την προσεχή Τετάρτη στο συλλαλητήριο με αφορμή την συζήτηση, για να την αναβάλλουν. Όμως αυτό που κάνουν στην πραγματικότητα είναι να χαρίσουν την νίκη στο αντιδραστικό μέτωπο, να κηρύξουν πολιτικά έκπτωτη την μεταρρύθμιση και «ανίκανη» την Γιαννάκου. Για να υπάρχει όμως η απειλή της ακραίας βίας την Τετάρτη (η μητέρα όλων των μαχών θα γινόταν την Τετάρτη σύμφωνα με τα ΜΜΕ), έπρεπε να έχει συσσωρευτεί όλη η βία του προηγούμενου διαστήματος όπως και έγινε. Και η βία αυτή συσσωρεύτηκε ακόμα περισσότερο από τον Καραμανλή. Γιατί δεν ήθελε, ενώ μπορούσε, να μειώσει τον αριθμό των δόσεων των 105 ευρώ, και να δώσει έτσι διέξοδο στην «κρίση», σε συνεννόηση πάντα με τις κρατικοκομματικές συνδικαλιστικές ηγεσίες που στις κρίσιμες φάσεις διαπραγμάτευσης και πύκνωσης των αντιθέσεων αποποιούνταν και αυτές σκόπιμα το αίτημα της μείωσης των δόσεων των 105 ευρώ! Είναι ακριβώς αυτό στο οποίο επιμένουμε σταθερά. Το μέτωπο συσσωρεύει βία ενάντια στην εκπαίδευση και στην κοινωνία για να την διαχειριστεί στη συνέχεια σαν λυτρωτής της κοινωνίας και της εκπαίδευσης αλλά με αντάλλαγμα την καρατόμηση της Γιαννάκου, δηλαδή την ματαίωση ακόμα και της πιο στοιχειώδους μεταρρύθμισης που αυτή επιχειρεί.
Όμως η επιλογή της χρονικής στιγμής για την λύση της κρίσης από τον Παπανδρέου με βοηθό του τον Καραμανλή πρέπει να τονιστεί ότι είναι κρίσιμη. Γίνεται ακριβώς στην περίοδο που το αντιδραστικό κίνημα φθίνει και οι αντιδράσεις στην κοινωνία, στην εκπαίδευση και στο εσωτερικό του ΠΑΣΟΚ και της ΝΔ ενάντια στο μέτωπο της διάλυσης αυξάνουν. Ο κίνδυνος της κατάρρευσης του μετώπου είναι ορατός. Βουλευτές του ΠΑΣΟΚ δήλωναν πριν αναβληθεί η συζήτηση ότι θα ψηφίσουν την τροποποίηση. Η ΝΔ θα ήταν υποχρεωμένη φυσικά να ψηφίσει την τροποποίηση αφού αυτή την καταθέτει. Ταυτόχρονα ένα μεγάλο κομμάτι της ΔΑΠ ξέφυγε από τον έλεγχο του Καραμανλή και τώρα, αντίθετα με τις καταλήψεις της άνοιξης, πήγε στα αμφιθέατρα και καταψήφισε τις καταλήψεις στα πανεπιστήμια αποτρέποντας πολλές από αυτές.
Το ότι η Γιαννάκου είναι υπουργός του Καραμανλή και την πρωτοβουλία για την τελική φάση της εκπαραθύρωσής της την πήρε φαινομενικά ο Παπανδρέου δεν έχει ιδιαίτερη σημασία. Εδώ τώρα παίζεται η εξουσία του σοσιαλφασισμού στην εκπαίδευση και το ζήτημα δεν είναι ποιος είναι πρωθυπουργός και ποιος αρχηγός της αντιπολίτευσης. Αυτός, δηλαδή ο Καραμανλής, απλά στηρίζει τον Παπανδρέου!
Η οποιαδήποτε μεταρρύθμιση που στηρίζεται στην αξιολόγηση, αρνείται την εξουσία του «Κ»ΚΕ, του ΣΥΝ και της συνεργαζόμενης με αυτούς συνδικαλιστικής κρατικοκομματικής γραφειοκρατίας στην εκπαίδευση και ταυτόχρονα είναι και η αναγκαία συνθήκη για την ανάπτυξη του πανεπιστημίου και της εκπαίδευσης συνολικά. Η μεταρρύθμιση όμως αυτού του είδους, που θα ξεκινήσει με την αξιολόγηση των καθηγητών πανεπιστημίου και θα πάει αναπόφευκτα προς τα κάτω, στην μέση και στην στοιχειώδη εκπαίδευση, είναι αντίθετη με τα στρατηγικά συμφέροντα της Ρωσίας του Πούτιν και του πολιτικού συστήματος στη χώρα μας που θέλει την Ελλάδα στρατηγικό εταίρο της Ρωσίας. Αυτοί θέλουν την Ελλάδα βυθισμένη στην μειονεξία και την υπανάπτυξη, με διαλυμένη την εκπαίδευση και τις παραγωγικές της δυνάμεις, εξάρτημα δηλαδή της πολιτικής της Ρωσίας.
Πριν από την αναβολή της συζήτησης του άρθρου 16 είχε προηγηθεί η αναβολή της συζήτησης του σχεδίου για τον νόμο πλαίσιο στο αόριστο μέλλον, όταν χωρίς ένα νέο νόμο πλαίσιο είναι σίγουρο ότι η καταστροφή των ΑΕΙ θα επιταχυνθεί νομοτελειακά.
Ταυτόχρονα με την πρόταση για αναβολή της συζήτησης ο Παπανδρέου πρότεινε και ένα συγκεκριμένο σχέδιο διαφυγής από την κρίση! Προτείνει τον τερματισμό των απεργιών και των κινητοποιήσεων με την υπόσχεση της κυβέρνησης ότι θα ανεβάσει μελλοντικά τις δαπάνες για την παιδεία στο 5%. Ο Παπανδρέου σαν πολιτικός εγγυητής της συμφωνίας, με βοηθό του τον Καραμανλή, λύνει το πρόβλημα του αδιεξόδου που το καλλιεργούν οι ίδιοι υπό την ηγεσία της ψευτοαριστεράς όλο αυτό το διάστημα. Τώρα θα υπάρξει μία έκρηξη έρωτα για την παιδεία από την αντιδραστική συνδικαλιστική γραφειοκρατία που θα προσπαθήσει να πει ότι οι αγώνες έγιναν για την παιδεία και όχι για την διάλυσή της. Το βρώμικο πολιτικό παιχνίδι που παίζεται στις πλάτες του λαού και του εκπαιδευτικού του συστήματος δεν μπορεί να κρυφτεί. Το 5% στην παιδεία δεν το δίνει το υπουργείο Παιδείας αλλά το Οικονομικών. Και επειδή καμιά κυβέρνηση δεν μπορεί να δώσει χωρίς προγραμματισμό ένα τέτοιο ποσό μέσα σε μικρό χρόνο, ακόμα και αν το διαθέτει που για την κυβέρνηση αυτή δεν ισχύει, το αίτημα του μετώπου που χρησιμοποιεί ο Παπανδρέου αποκαλύπτεται ότι είναι ένα πρόσχημα. Τα «αιτήματα» της ΔΟΕ και της ΟΛΜΕ μεταβάλλονται σαν κινητή άμμος ανάλογα με τις ανάγκες της διάλυσης της εκπαίδευσης και της διατήρησης της εξουσίας της γραφειοκρατίας σ’ αυτήν. Κίνημα προόδου χωρίς αιτήματα σταθερά είναι κίνημα αντίδρασης. Πρόκειται για την συνεχή διαπραγμάτευση της θέσης της γραφειοκρατίας στο σύστημα εξουσίας στην εκπαίδευση και την διάλυση της ίδιας της εκπαίδευσης.
Αυτά τα βρώμικα πολιτικά παιχνίδια μπορεί να τα παίζει η κοινωνική αντίδραση όχι γιατί είναι τόσο ικανή και ισχυρή αλλά γιατί δεν υπάρχει ένα οργανωμένο δημοκρατικό κίνημα που θα αντισταθεί. Που θα καταγγείλει την φασιστική πολιτική που ασκεί το διακομματικό συντονιστικό στην εκπαίδευση με ένα και μόνο στόχο, να μην περάσει καμιά αξιολόγηση και να μην αλλάξει ο νόμος πλαίσιο, ούτε και το άρθρο 16, ώστε ο σοσιαλφασισμός να συνεχίσει να είναι η πραγματική εξουσία στην εκπαίδευση. Δεν υπάρχει ένα κίνημα που θα αποκαλύψει τον πρωθυπουργό που δεν υποστήριξε μέχρι σήμερα ούτε με μία λέξη του το περιεχόμενο της εκπαιδευτικής μεταρρύθμισης, του ίδιου υποτίθεται του κυβερνητικού του προγράμματος. Αντίθετα αυτός παίρνει συστηματικά και ύπουλα όλες τις θέσεις της αντιμεταρρύθμισης, ενώνεται με τις άλλες πολιτικές ηγεσίες για να αποτρέψουν κάθε αλλαγή στην εκπαίδευση.
Τα ΜΜΕ και οι κομματικοί στρατοί βέβαια θα παρουσιάζουν την κατάργηση της μεταρρύθμισης σαν νίκη του αντιδραστικού κινήματος. Όμως στην κοινωνία και ειδικά στην εκπαίδευση θα έχει μείνει η πείρα αυτής της πολιτικής διάλυσης της εκπαίδευσης και της διατήρησης της εξουσίας από το συντονιστικό των τεσσάρων κομματικών ηγεσιών της ΔΟΕ, της ΟΛΜΕ και της ΠΟΣΔΕΠ. Μια πείρα που θα λειτουργήσει για την κατανόηση των μελλοντικών εξελίξεων και στην οικοδόμηση του δημοκρατικού πόλου στην εκπαίδευση.

21/10/2006